Een redactielid van Circusmagazine laat zijn of haar licht schijnen op de wonderlijke (circus)wereld. Deze keer: Liv Laveyne.

Twee sokken, twee benen, twee armen, twee ogen en twee oren, twee veggieburgers in een pak, een tafeltje voor twee, peper en zout. De wereld is berekend op twee. Twee is even. Oneven is uit balans. Je hinkt, omarmt niet, hebt geen dieptezicht, bent half doof en je eet zonder smaak of gewoon liever niet op restaurant. Want ‘alleen is maar alleen. Soms dan praat ik met de muren om me heen’, zingt Rob De Nijs. Ze voeren je voor minder in een dwangbuis af.

Maar het toppunt van alleen is toch wel één kleine kleuter op de wip. Geen kameraadje om de ups en downs te delen. Je kan enkel aan de grond zitten, wachtend op gezelschap dat misschien (niet) komt. Of je kan inventief zijn en als circusartiest de regel van twee in vraag stellen. Zoals Luuk Brantjes die in zijn performance LONE onderzoekt hoe hij in zijn uppie de bascule kan bedienen door de wetten van mechanica toe te passen. Of zoals Joren De Cooman die in ALLEEN niet bij de pakken blijft zitten wanneer zijn speelmaatje vertrekt maar zijn teeterboard ontmantelt om met een plank-touwenconstructie het publiek als kracht in te schakelen. Twee artiesten met een gelijke vraag vinden een andere uitkomst. De ene viert het alleen zijn, de ander gaat het te lijf met een collectieve actie.

Alleen op jezelf aangewezen zijn kan de creativiteit stimuleren. Om de logica achter het logische te zoeken, het normale abnormaal te vinden en het gewone meer dan bijzonder. Had Archimedes niet in zijn eentje maar met zijn lief (m/v/x) in bad zitten spetteren of had Newton hartjes staan kerven in de boom dan had de evolutie van de fysica er heel anders uitgezien.

De appel van de boom,
de adem de tocht,
de voet aan de grond,
de teen in het water,
het groen achter de oren,
de neus in de lucht,
de ezel tegen de steen,
de vinger aan de pols,
het haar in de wind,
het grijs aan de kruin,
de nagel aan de doodskist,
het lijf tot stof en aarde

‘Niets bestaat dat niet iets anders aanraakt’, wist de betreurde schrijver Jeroen Brouwers al. Het is een mooie gedachte. Alleen is nooit gewoon maar alleen en – voor wat het waard is – praten tegen de muren helpt. Meer nog, misschien opent het andere perspectieven.

Auteur: Liv Laveyne
Dit artikel verscheen in Circusmagazine #73 (december 2022)