Linde Janssens werkt als vrijwilliger in het dagelijks bestuur van de European Juggling Association (EJA), de overkoepelende organisatie die de European Juggling Convention (EJC) elk jaar ondersteunt met financiële leningen en knowhow. Sinds 2005 heeft ze 16 EJC’s bijgewoond.

Welk nieuws heeft je recent boos of bang gemaakt?

Ik volg bewust zo weinig mogelijk het nieuws, net omdat ik weet dat het mijn stemming te hard beïnvloedt. Daarom is het even geleden, maar de laatste keer dat ik écht boos werd om het nieuws was bij de uitspraak van het proces Sanda Dia.

Wat is typisch jou?

Mijn aandacht wordt getrokken door kleine dingetjes in het leven. Op de meest willekeurige momenten, dat kan zelfs tijdens een wandeling in de stad zijn met een concreet doel, stop ik heel vaak omdat mijn oog valt op een detail zoals een bloem of insectje, en neem ik daar een foto van.

Welk optreden zal je nooit vergeten?

Vision of hope van Jonglissimo, op het EJC (European Juggling Convention, red.) 2019 in Newark. Ik voel jongleershows vaak aan als visuele muziek. Ik kan soms kijken naar een jongleur en denken ‘Hij jongleert zoals … muziek speelt’, maar dit is de enige jongleershow die zó mooi was dat ik ervan moest huilen. Ik was ontroerd zoals alleen kunst en de natuur dat met me doen. Niet eens door het verhaal of de performance, maar puur door wat visueel binnenkwam, en het besef van de raakvlakken tussen verschillende kunstvormen.

Wanneer heb je voor het laatst gehuild?

Ha. Bij een film enkele dagen geleden. Bij films huil ik puur uit klefheid, zelden voor de kunst (in tegenstelling tot de vorige vraag).

Welke posters hingen als kind in je slaapkamer?

Hanson (jup, die van Mmmbop), Homer Simpson en veel schattige diertjes.

Wat is je grootste prestatie?

Gelukkig zijn waar ik ben. Dat gevoel ‘ik zou nergens anders willen zijn dan hier’ heeft oefening gevraagd. Ik heb het uiteraard niet constant, maar wel vaker en vaker. Dat heeft vooral te maken met het respecteren van mijn eigen grenzen en effectief uit een omgeving vertrekken als iets niet goed voelt.

Wat is je meest onhebbelijke karaktertrek?

Ik kan moeilijk keuzes maken, vooral de simpelste met de minst significante gevolgen zoals welke kleur ik van iets wil. Levensbelangrijke beslissingen zijn om de een of andere reden makkelijker. Het is wel verbeterd met de jaren (work in progress).

Wat is het dat mensen vaak over jou verkeerd voor hebben?

Ik word vaak 5-10 jaar te jong geschat. Een compliment, I know, maar soms betekent dat wel dat ze me onderschatten wat levenservaring betreft.

Waar ben je dankbaar voor?

Ik ben heel dankbaar voor de prachtige mensen die me omringen, mijn vrienden en (aangenomen) familie.

Heb je een concreet voorstel om onze planeet te redden?

Op maatschappelijk-sociaal niveau denk ik tijdens elk EJC oprecht: de wereld zou een EJC moeten zijn. Mensen mogen daar zó vrij zichzelf zijn zonder oordeel, zorgen voor elkaar, en er hangt een sfeer dat elke onbekende een potentiële vriend is. Vrienden merken soms op dat ik het makkelijk lijk te hebben om vreemden aan te spreken. Die innerlijke vrijheid en veiligheid heb ik geleerd op EJC’s en ik wens ze iedereen toe.

Welk talent wil je graag hebben?

Me op mijn gemak voelen op een podium. Ik wil vaak wel stukjes creativiteit delen, maar heb het moeilijk met aandacht krijgen van een publiek.

Wat in je dagelijkse leven geeft je een moment van geluk?

De kleuren van wolken tijdens de zonsondergang. Ik kan daar écht van genieten en naar blijven staren.

Wie of wat inspireert jou?

Misschien cliché, maar clichés zijn er voor een reden: de mensen die het dichtst bij me staan hebben de grootste invloed op mij, en elk van hen bewonder ik wel érgens om.

Welke fouten blijf je maken?

Te laat komen. Maakt niet uit hoe hard ik tegen mezelf lieg om 30 minuten vroeger klaar te proberen zijn dan nodig.

Wat wil je je kinderen meegeven?

Ik heb nog geen kinderen, maar wat ik zelf schandelijk laat leerde is dat mensen die er zelfzeker uitzien dat niet altijd zijn. Laat je nooit intimideren door iemands uitstraling, er zit vaker dan je denkt een klein hartje achter.

De liefde, wat is dat?

Alles waar je kiest ze in te zien.

Hoe wil je herinnerd worden?

Als een goede vriendin en een veilige plek. Ik hoop dat ik zelf ook de mensen rondom me mag inspireren.

Dit artikel verscheen in Circusmagazine #76 (september 2023)